Kenia, het land van de rode aarde, maakte korte metten met mijn Westerse referentiekader. Eenmaal de ogen schoon gewassen, mocht het vreemde het aanbiddelijk vreemde zijn. Een verhaal over een ontmoeting op de waterput.
(meer…)

Als een kat moet je hem benaderen. Op de loer liggend. Spiedend. Achteloos de nagels in- en uittrekkend. Je moet die nagels vijlen als een dame, onderwijl keuvelend over schijnbaar triviale zaken. Want al vindt de componist alles belangrijk, bij de verkeerde toonzetting wordt dat alles opeens tot vervelens toe banaal. Te gewild en te gekunsteld. Toch ging het eigenlijk al bij binnenkomst fout.
(meer…)

Is leren het kennen van de kaart van het gebied? Zou het kunnen dat we ons dermate fixeren op de kaart dat we het gebied niet meer weten? Karin Melis buigt zich erover.

(meer…)

Gevlucht. Hoe maak je het onzichtbare zichtbaar?

Zij is docent Franse literatuur, hij is goudsmid. Ze hebben twee kinderen. In het weekend gaan ze naar hun buitenhuis. Dat was daar en toen. In Syrië. Inmiddels hebben Ranya en Nedal drie kinderen en wonen sinds een slordige vier jaar in Huizen. Vorig jaar zomer volgde verhalenfotograaf Annelies van ’t Hul deze Syrische vluchtelingen op de voet. Een schier onmogelijke opgave, want hoe maak je onzichtbaarheid zichtbaar? De onzichtbaarheid van verlies van identiteit, van geliefden achtergebleven in oorlogsgebied, van de sociale ontreddering als het maken van contact zo moeilijk is? Fotografe Annelies van ´t Hul deed het. Karin Melis schreef het verhaal. (meer…)